Elk jaar wordt er op 15 oktober, de Dag van de Witte Stok, stilgestaan bij – je raadt het al – de witte stok. De witte stok staat symbool voor de zelfstandigheid van mensen met een visuele beperking. Op de Dag van de Witte Stok wordt aandacht gevraagd hoe je hen, als ziende, de ruimte kan geven om veilig deel te nemen aan het verkeer.
Een witte stok heeft minimaal één rood dwarsbandje. Dit is wettelijk vastgelegd zodat een witte stok voor iedereen herkenbaar is. Het witte gedeelte is meestal reflecterend, zodat de stok ook in het donker opvalt. De stok wordt zowel door blinden als door slechtzienden gebruikt. Er zijn verschillende soorten stokken.
Taststok
Deze stok komt van schouder/okselhoogte tot aan de grond. Met de taststok kun je de ondergrond aftasten. Dit gebeurt rollend (met een balletje als uiteinde) of tikkend (met een tikpunt als uiteinde). De gebruiker van de stok ontdekt zo obstakels, zoals paaltjes, drempels, stoepranden enzovoorts.
Ook kun je met een taststok een geleidelijn volgen. Daarnaast geeft de klank van het tikken of rollen meer informatie, of waarschuwt het voor gevaar.
Herkenningsstok
Naast de taststok bestaat de herkenningsstok. Deze stok is maximaal één meter lang, houd je in de hand en reikt niet tot op de grond. Een herkenningsstok is vooral bedoeld om andere weggebruikers te laten zien iemand slechtziend is.
Stoppen voor de witte stok
In de wet staat dat je iemand met een witte stok met een of meerdere rode bandjes altijd voorrang moet geven. Een blinde of slechtziende geeft aan te willen oversteken door de stok recht vooruit te steken.
