Zoals Louis Braille het brailleschrift heeft ontwikkeld vanuit het principe dat reliëf op papier voelbaar is met de vingers, zo is het uitgangspunt bij geleidevoorzieningen dat ze waarneembaar zijn met de voeten, handen en het gehoor.
Bij een gebrek aan of verminderd zicht worden andere zintuigen aangesproken, primair tastzin maar ook het gehoor. Geleidelijnen en -noppen vormen een reliëf op de ondergrond en zorgen bij aanraking met de tast stok niet alleen voor een trilling in de hand maar zijn ook voelbaar met de voet.
Bovendien geven ze een afwijkende klank ten opzichte van de omliggende bestrating. Het patroon is herkenbaar waardoor gebruikers zich zekerder voelen en zich makkelijker kunnen verplaatsen. Simpel gezegd zou je geleidevoorzieningen dus ook ‘braille op de bodem’ kunnen noemen.